Menu
อินทรีฮาสท์ (Haast’s Eagle) หรือ Harpagornis moorei เป็นนกล่าเหยื่อที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในโลก ที่อาศัยอยู่ในนิวซีแลนด์ เป็นนกนักล่าที่ทรงพลัง และน่าเกรงขาม ที่น่าเสียดายคืออินทรีฮาสท์ได้สูญพันธุ์ไปแล้ว แต่เรื่องราวของอินทรีฮาสท์ ไม่ได้หายไปพร้อมกับการสูญพันธุ์ของมัน แต่มันยังคงถูกกล่าวถึง ในตำนานของชาวเมารี ในฐานะ “โปวกาอิ” นกยักษ์ผู้ล่าที่น่าเกรงขาม บทความนี้จะพามาดูกันว่าอินทรีฮาสท์ ว่ามีลักษณะอย่างไร แล้วทำไมถึงสูญพันธุ์ไปได้
อินทรีฮาสท์ มีถิ่นกำเนิดอยู่ที่ประเทศ นิวซีแลนด์ โดยเฉพาะบนเกาะใต้ของประเทศนี้ อินทรีฮาสท์อาศัยอยู่ในพื้นที่ป่าทึบ และภูเขาสูงซึ่งเต็มไปด้วยพุ่มไม้ และป่าดิบชื้น สภาพแวดล้อมเหล่านี้ เหมาะสมสำหรับการซ่อนตัว และการล่าเหยื่อใหญ่เช่น นกโมอา ซึ่งเป็นเหยื่อหลักของมัน
ถิ่นกำเนิดของอินทรีฮาสท์ เป็นบริเวณที่มีระบบนิเวศพิเศษ เนื่องจากนิวซีแลนด์เป็นเกาะที่แยกตัว ออกจากทวีปอื่น ๆ ทำให้สัตว์ที่นี่วิวัฒนาการ แตกต่างไปจากสัตว์ในที่อื่น อินทรีฮาสท์ไม่มีสัตว์นักล่า หรือคู่แข่งทางธรรมชาติบนเกาะนี้ ทำให้มันกลายเป็นนักล่าชั้นสูงสุด ของนิวซีแลนด์ในยุคที่มันยังมีชีวิตอยู่
การจำแนกชั้นทางวิทยาศาสตร์
ชื่อทวินาม
ที่มา: “อินทรีฮาสท์” [1]
หนึ่งในสิ่งที่ทำให้อินทรีฮาสท์ โดดเด่นคือ พละกำลังอันมหาศาล มันสามารถล่าเหยื่อขนาดใหญ่อย่าง นกโมอา ซึ่งเป็นนกบินไม่ได้ที่มีน้ำหนักถึง 230 กิโลกรัมได้ง่าย ๆ ความยาวจากปลายปีกข้างซ้าย ไปยังข้าวขวายาว กว่า 10 ฟุต หรือสามเมตร น้ำหนักประมาณ 15 -20 กิโลกรัม อินทรีฮาสท์ใช้กรงเล็บขนาดใหญ่ และแหลมคมพอ ๆ กับเล็บของ เสือโคร่ง เพื่อจับและทำร้ายเหยื่อ จนเหยื่อไม่สามารถหนีรอดได้ และใช้จะงอยปากที่แข็งแรง ในการฉีกเนื้อกินอย่างสบาย ๆ
การล่าเหยื่อ ของนกอินทรีฮาสท์ (Haast’s Eagle) เป็นกระบวนการที่เต็มไปด้วยกลยุทธ์ และความสามารถทางกายภาพที่น่าทึ่ง ซึ่งทำให้มันเป็นหนึ่งในนักล่า ที่ทรงพลังที่สุดในประวัติศาสตร์นก การล่าเหยื่อของอินทรีฮาสท์ มีลักษณะเฉพาะตัว ที่ช่วยให้มันสามารถจับเหยื่อได้ อย่างมีประสิทธิภาพ โดยนกอินทรีฮาสท์ มีนิสัยในการซุ่มโจมตีเหยื่อ ซึ่งเป็นการรออยู่ในที่ที่มองไม่เห็น หรือซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้ หรือพื้นที่ป่าทึบ
มันจะใช้ความสามารถ ในการมองเห็นที่ยอดเยี่ยม ในการจับตาดูเหยื่ออย่างเงียบ ๆ เมื่อพบเหยื่อที่ต้องการ มันจะรอจังหวะที่เหมาะสมแล้ว บินออกไปโจมตี อย่างรวดเร็ว แม้ว่ามันจะไม่ใช่นก ที่บินได้ไกลเท่านกอินทรีอื่น ๆ แต่เมื่ออินทรีฮาสท์บิน มันจะใช้ พลังจากปีกขนาดใหญ่ เพื่อให้สามารถบินขึ้นไปในอากาศ ได้อย่างมีประสิทธิภาพ การบินที่ต่ำและเร็ว ทำให้มันสามารถเข้าถึงเหยื่อได้อย่างรวดเร็ว และจะงอยปาก ที่แข็งแรงฉีกเนื้อของเหยื่อ ให้กินได้อย่างง่ายดาย
อินทรีฮาสท์ (Haast’s eagle) เชื่อว่าสูญพันธุ์ไปประมาณ ช่วงปี ค.ศ. 1400-1500 ซึ่งเกิดขึ้นไม่นานหลังจากที่มนุษย์ชนเผ่าเมารี เข้ามาตั้งถิ่นฐานในนิวซีแลนด์ เมื่อราว ค.ศ. 1280 การสูญพันธุ์ของอินทรีฮาสท์ จึงน่าจะเกิดขึ้นประมาณ 500-600 ปีก่อนหน้านี้ [2]
สาเหตุหลักของการสูญพันธุ์ เกี่ยวข้องกับการที่มนุษย์ล่านกโมอา ซึ่งเป็นเหยื่อหลักของอินทรีฮาสท์ นกโมอาเป็นนกบินไม่ได้ขนาดใหญ่ ที่เป็นแหล่งอาหารสำคัญ สำหรับอินทรีฮาสท์ เมื่อโมอาถูกล่าจนสูญพันธุ์ อินทรีฮาสท์จึงขาดแหล่งอาหารที่สำคัญ ประกอบกับการที่มนุษย์ เปลี่ยนแปลงถิ่นที่อยู่อาศัยของพวกมัน โดยการทำลายป่าทำให้พื้นที่ล่าเหยื่อ ของอินทรีฮาสท์ลดลง ส่งผลให้มันไม่สามารถปรับตัว และอยู่รอดได้
การสืบพันธุ์และวงจรชีวิต
ขนาดตัวที่ใหญ่ และความต้องการอาหารสูง
อินทรีฮาสท์มีบทบาทสำคัญ ในตำนานและความเชื่อ ของชาวเมารีในนิวซีแลนด์ ซึ่งเรียกมันว่า “โปวกาอิ” (Pouakai หรือ Poukai) หรือบางครั้งเรียกว่า “ฮาคาวาอิ” (Hākawai) ตามตำนานพื้นเมืองของชาวเมารี “โปวกาอิ” ถูกบรรยายว่าเป็นสัตว์นักล่า ที่อันตรายและมีพละกำลังมหาศาล เชื่อว่ามันสามารถจับมนุษย์ หรือเด็กมาเป็นเหยื่อได้ จนทำให้ชาวเมารีกลัวและเคารพนกตัวนี้ ในเรื่องเล่าบางเรื่อง “โปวกาอิ” ถูกกล่าวถึงว่าเป็นนักล่า ที่บินลงมาจากท้องฟ้า เพื่อล่าสัตว์ขนาดใหญ่ เช่นเดียวกับนกโมอา และมีความรุนแรงและความแม่นยำในการล่า [3]
แม้ว่าตำนานนี้ จะฟังดูเป็นเรื่องที่เกินจริง แต่ก็มีพื้นฐานจากความเป็นจริง ที่ว่าอินทรีฮาสท์เป็นนกล่าเหยื่อขนาดใหญ่ที่สุด ที่เคยมีอยู่ มันสามารถล่าสัตว์ขนาดใหญ่ เช่น นกโมอาที่หนักถึง 200 กิโลกรัมได้ และอาจเป็นสาเหตุ ที่ทำให้เกิดตำนานเรื่องการล่ามนุษย์ เพราะชาวเมารีอาจพบเห็นเหตุการณ์ ที่อินทรีฮาสท์ล่าสัตว์ขนาดใหญ่ หรือมีการเล่าเรื่องราวเหล่านี้สืบต่อกันมา
สรุป อินทรีฮาสท์ เป็นนกนักล่าที่ใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ ด้วยขนาดตัวที่มหึมา และความสามารถในการล่าเหยื่อขนาดใหญ่ มันจึงเป็นนักล่าที่เก่งกาจในยุคนั้น แต่การสูญเสียแหล่งอาหาร และการกระทำของมนุษย์ ทำให้มันต้องสูญพันธุ์ไป การสูญพันธุ์ของอินทรีฮาสท์ เป็นตัวอย่างที่ชัดเจนของผลกระทบ จากการเปลี่ยนแปลงของระบบนิเวศ แม้ว่าเราจะไม่สามารถ เห็นอินทรีฮาสท์บินบนท้องฟ้าได้อีกแล้ว แต่เรื่องราวของมัน ยังคงเป็นสิ่งที่น่าสนใจ และเป็นบทเรียนทางธรรมชาติที่สำคัญอยู่ในปัจจุบัน
